W ostatni weekend Września zabrałem rodzinę do Warszawy. Spotkałem tam dwóch bardzo ciekawych i wartościowych ludzi. Były to osoby z kategorii ludzi, które samym swoim zyciem potrafią zainspirować do działania.
Przed tym spotkaniem wybraliśmy się z rodziną do warszawskiego zoo. Byłem pod wrażeniem pomieszczenia Wolnych Lotów, gdzie w szklarni wypuszczono grupę rajskich ptaków i dopuszczono do spacerów ludzi. Można tam przysiąść na ławce i oglądać wspaniałe kolory egzotycznych wróbelków.
Takie obserwacje zawsze nasuwają mi myśl. Skoro ewolucja prowadzi do przetrwania najsilniejszego, najlepiej dostosowanego, to wszystko powinno być utylitarne i zakrojone na efekt, nie na piękno. A jednak w przyrodzie, w której nie można mówić o potrzebach ludzkiej duszy, jako źródle piękna, symetrii czy harmonii, wszystko to wystepuje od tak! Jak gen nadający wróbelkowi barwy zgodnie z teorią koloru, tak aby dopełniały się, kontrastowały z innymi i tworzyły spójną, harmoniczną szatę przetrwał w świecie, który podobno śmiercią karze każde niedociągnięcie i poluzowanie dyscypliny?
Załączone zdjęcia z warszawskiego ogrodu nie oddaje w pełni piękna stworzenia, jednak nawet po nich można zobaczyć, że piękno nie powinno dawać żadnej przewagi ewolucyjnej. I piękno to jest widoczne nawet w tak obrzydliwych na pierwszy rzut oka potworach, jak piranie.
Złożoność ich wyglądu nie jest przypadkowa i chaotyczna, jest niezwykle uporzadkowana. Naukowcy doszukują się wszelkiej maści wzorów matematycznych, które pozwalają opisać układ kształtów, piór, kolorów, liści, nasion, ciągów wodnych… I fakt, że jeśli generator postawiony został na spójnym fundamencie, będzie można go zaobserwować we wszystkich wygenerowanych przezeń tworach. Ale to już semantyka i zmieniamy jeden wyraz na inny. Nie zmienia to faktu, że ktoś te wszystkie stworzonka pokolorował. I że piękno ewidentnie miał na względzie.
JS
